Pískovcová socha nahého muže, knír a polodlouhé vlasy, kolem beder drapérie, u levé nohy globus porostlý vegetací, oběma rukama drží rýč a zarývá ho do podloží.
Secesní budova s bohatou šochařskou výzdobou: atlanti u vchodu a štukový reliéf na štítě hlavního průčelí figurální skupina - nahý muž, kolem těla drapérie, u nohou úl, vedle skupina postav s pracovními nástroji: alegorie píle a spořivosti.
Před tzv. Švédskou zdí nedaleko krnovského zámku fontána. V bazénu pískovcová socha: nad tělem velké ryby stojí rozkročený nahý muž s vousy, v obou rukách drží trojzubec, který opírá o hlavu ryby. and Kopie původní sochy (originál ve vestibulu bývalého Německého domu v Krnově). Plastika stála původně na fontáně v zámeckém parku ve Slezských Rudolticích, cca roku 1818 přenesena na náměstí v Krnově, pak k tzv. Švédské zdi nedaleko zámku.
Rytina: Deukalión (antikizující zbroj, plášť přes hlavu) a Pyrrha (plášť přes hlavu) za sebe házejí kameny, které se mění v děti s korunami a mitrami. V pozadí kruhový antický chrám se sochou bohyně Themis, na podstavci reliéf s obětí, před chrámem zapálený oltář., Neumann 1974#, č. 188., and Před chrámem je verš z Ovidiových Proměn (1, 411-412) : saxa missa viri manibus faciem traxere virorum/ kameny hozené m užem tvář mužů na sebe vzaly (překlad F. Stiebitz). Škréta se inspiroval výjevem Deukalióna a Pyrrhy v ilustrovaných vydáních Ovidiových proměn. Stejná kompozice s kruhový hrám se sochou bohyně v pozadí se v knižních ilustracích objevuje již po polovině 16. století. Rytina je třetí ze sedmi ilustrací k universitní disertace Jana Antonína Losyho z Losynthalu, kterou obhájil v Praze roku 1668. Ilustrace oslavují císaře Leopolda I. a jeho snoubenku Markétu Španělskou, která měla přinést vytouženého dědice. Ovidiův verš tu dostává dynastický vyznam, obnova lidstva je odvislá od obnovy habsburského domu, kamny hozené Deukaliónem a Pyrrhou/ Leopoldem a Markétou "mají tváře mužů" (dědiců). Všechny děti zrozené z kamenů proto mají na hlavě odznaky světské nebo církevní moci.