Uměleckohistorická studie poskytuje kritický rozhled po urbanistických předpokladech a projektantské a stavební činnosti ve dvou fázích let 1919-1924 a 1925 až 1928. Rok 1928 je pojímán jako výrazné předělové datum, neboť tehdy končí "zakladatelské a průkopnické údobí a avantgardní architektura se stává již samozřejmým programem". Místo obvyklého a historického typologického postupu pozoruje autor architektonické myšlenky v jejich vývoji, a to bez ohledu na to, zda byly či nebyly realizovány.